First Tagalog story I've ever made (Taglish, actually). Haha.

Lana's List (Taglish) by fallenbabybubu There are two kinds of guys: the unreachable one (out of your league); and the reachable one (kaya pang pantayan). Alamin mo kung nasaang category yung gusto mong guy. Kapag nasa unreachable siya, stop fussing over him. Kalimutan mo na. Hanggang pangarap nalang yan, girl. Pero kapag nasa reachable siya, may chance ka pa! Lalo na, if you follow the list to make him fall for you. Lana's List, that is. ================= Lana's List First Tagalog story I've ever made (Taglish, actually). Haha. To my foreign readers, I'm sorry that you won't be able to read this because the language is set in Filipino (my mother tongue). But I really just wanted to try it, writing (informally) in Tagalog, using the Tagalog slang words, writing the Filipino lifestyle in this way. Turning Point and WIZE Club are both set in the Philippines, as well. But this is the the first Philippine setting that I'm going to write in my mother tongue. Filipinos, I hope you enjoy this as I much as I do writing it. :) This story is purely fictional. The rules indicated in this story may or may not work. Read at your own risk. Mwahaha! ================= Lana's List (1) The song's cool with this chapter, so make sure to listen to it while you're reading. :) Naliligaw yata ako.

Oh, no. I'm already late. Well, may five minutes pa naman. Pero kahit na, nakakahiya pa din yun. Naglakad ako sa corridor malapit sa parang quadrangle. I looked around and couldn't help but admire this place. Ang ganda talaga dito sa De La Soledad University. Andami pang gwapo. Yung tipong, gwapo talaga. Unlike yung 'gwapo' sa Tagaytay. May difference yun ah. I picked up my pace, almost bumping into someone. Ito yung moment na parati kong nababasa sa novels at napapanuod sa movies at sa mga tv series. Yung you bumped into a cute dude, tapos he'd smile at you and you would smile back. Tapos, he would ask for your number and boom! May potential boyfriend ka na. True to its tale, ang cute nung nakabunggo ko. Medyo matangkad, may pagka-buff ng onti, maputi, tapos chinito. May pagka-broody look din siya. Type ko... ng konti. "Sorry!" I said. He nodded and passed me. Walang ngiti-ngiti. Taray ni kuya. I sighed. Okay, kapalan na ng mukha. I'm lost and I need help. So I cleared my throat and loudly said, "Excuse me!" I smiled nung lumingon siya. "Pakituro naman yung Aguinaldo Hall oh. Please, late na 'ko e." "Kanan ka lang dyan, tas dire-diretsuhin mo," he answered, pointing to the corner, without giving any expression at all. "You'll see it right away." Nilingon ko yung tinuturo niya. When it sunk in, I nodded. "Okay, thanks!" "No problem," he shrugged, then walked away. Habang nagmamadali sa paglalakad, I couldn't stop thinking about the chinito guy. Alam kong hindi ako sobrang kagandahan, pero kahit papano naman may mga napapalingon din ako. Kaya medyo unsettled ako na hindi man lang siya natinag ng beauty ko?

The big glamorous building that came to view removed all my insecurities about how I looked. I just stared at what was in front of me. It looked cool. Ito na siguro yung Aguinaldo Hall. Ang astig! "Lana Lopez?" I looked at the person who called my name. She seemed like she was about my age, but with a kinder expression. Yeah, mukha kasi akong bitch e. Kahit 'di naman, at least not most of the time. "Yes po?" sagot ko, smiling all the same. "Hi! I'm Bea." She pulled out her hand for a shake, which I accepted. It was quick and firm, indicating na she was taught well for these kinds of things. "I was asked to usher you inside. You're from Liberty University - Tagaytay Campus, right?" "Ah, yeah. Um, late na ba 'ko?" tanong ko, kinakabahan din ng konti habang naglalakad kami. "Not really," she laughed. "Sa totoo lang, may mga kulang pa." I nodded. Sinundan ko siya sa escalator. Sabi sa'kin ng prof ko may unwritten rule daw sa De La Soledad na the students should always keep right. Napansin ko yun kay Bea nang habang nasa escalator siya ay pumunta agad sa right side. Papantayan ko sana siya, but then I remembered the rule. So I followed it nalang. Nung nakarating na kami sa 3rd floor, she faced me. "We're here," she said in a singsong voice, sabay turo sa pintuan that led to the conference room. Napahawak agad ako sa buhok ko. I quickly combed it with the use of my fingers, para man lang kahit papano presentable. Pag pasok namin, na-feel ko na naman ang kaba ko. Andaming tao! Bawat isa sa'min, galing sa isang university. Syempre, may mga university na iba-iba branch pero kahit na. Oh, my. Sa three thousand students sa University namin, ako ang pinili to be the representative for this psychological research na ginagawa ng De La Soledad University. Feeling ko tuloy, umaapaw ang kaweirdohan ko kaya pinili ako ng school namin for this. Pero ang totoo niyan, Vice President of Internal Affairs kasi ako ng student council. And since halos wala

akong ginagawa dahil mas masipag yung isang VP sa school activities kaya siya parati kinakausap ng President, ako yung vinolunteer dito. No complaints, though. May excuse letters ako for the subjects that I didn't get to attend today. Plus, nakapunta ko dito sa De La Soledad kung san umuulan ng mga gwapo. Bwahaha! "Hey, Lana." Tumingin ako kay Bea. "I'll join you with the other Liberty U representatives, okay?" "Sure." She led me to a table of students. But one of them instantly looked familiar. Lumaki mata ko habang papalapit kami ni Bea sa table. I smiled. She introduced me to everyone at nakita kong lumaki din ang mga mata ng kakilala ko. "Lana!" I smiled wider. "Jordan," I greeted. Nagulat si Bea, pero tumango lang. "See you guys later, then. Good luck!" With that, she left. Nagkatinginan kaming lahat sa table. Tumayo si Jordan agad at niyakap ako. "Musta na?! Gumaganda ka lalo ah." Napatawa ko. Parang hindi siya makapaniwala. Well, two years na kaming hindi nagkita. The last time was when the student council invited its fellow leaders from other branches of Liberty during a school event. Sa Laguna Campus si Jordan. Chairperson palang ako nun, so ako nautusang mag-entertain sa kanya. Naging friends kami. Sa loob ng dalawang taon na yun, natuto akong mag-ayos ng sarili ko. Sabi nila, may natural beauty na daw ako na na-enhance ko pa lalo sa pagaayos ko. Gumanda at humaba ang buhok ko, at pumuti ako. Nagkaron pa ako ng confidence lalo sa sarili ko ever since. "Nagpa-Belo ka noh?" he laughed out loud.

"Kapal mo ah. Inner beauty ko yan," biro ko. Mas lalo pa siyang tumawa. "Tumangkad ka," I commented, while looking at his lanky figure. Hindi gwapo si Jordan, pero may itsura na siya kung sa probinsya. Mukha siyang ordinary dito sa Manila. Payat pa. Pero pala-ngiti. Tsaka, likable siya. Kaya nga student leader e. Napakamot siya na batok niya. "Talaga?" Para siyang nahihiya nung tumingin sa'kin. Uh-oh. I know that look. Hindi naman sa assuming ako, malakas lang talaga radar ko sa mga ganyan. Sa dinadami ng mga nanligaw sa'king playboy, naging predictable na ang mga lalaki for me. Not to mention, andami ko ring pinsan na mga ganun. To divert his attention, ngumuso ako sa table. "Mukha tayong eng-eng, upo na tayo," yaya ko. He nodded and followed me. Umupo siya sa upuan niya kanina, at umupo naman ako sa harapan niya. Nakipag-kilala sa'kin yung mga nasa table na co-libertians ko. Merong taga-manila Campus. Meron din na sa Batangas Campus pa galing. Friendly naman akong nakipagusap, hanggang sa tumahimik yung conference room. Biglang nagbulungan yung mga tao. Syempre, napalingon kami kung bakit. Suddenly, the girl beside me gasped. "Oh, em gee!" Napatingin ako sa kanya. Muntik na akong mapatawa sa reaksyon niya. Sinundan namin ang tingin niya sa may pintuan. May kakapasok lang na lalaki, kinakausap ng mga operators. Parang pinipilit nilang suyuin siya or something, which is odd. The first thing that came to my mind was: Ang pogi niya. Ang tangkad niya, mestizo pa! Halatang defined ang muscles niya from his green t-shirt. Kahit from afar, kitang kita ko na yung jaw-line niya. Wow. Ang cool niyang tignan. Nung tumawa siya, may nahuli akong dimples.

Sino siya? Mukhang magkasing tanda lang naman kami, pero 'di ako sure. Napatingin ako sa paligid, at nakitang andaming sumusulyap sa kanya habang nagbubulungan. I frowned. OA naman makapag-react ng mga tao dito. Sino ba yan? "Ang cute niya sa personal!" hissed the girl from Batangas. "May picture akong kasama siya nung championship last year," boasted the girl from the Manila Campus. Championship? Hmm. Basketball championship ba ibig niyang sabihin? "Iba talaga dating ni Zeo Alcante sa mga babae, 'tol," patawang bulong nung lalaking taga Makati kay Jordan. "Buti nalang magaling siyang magbasketball, 'di lang siya puro mukha. Hahaha." My jaw dropped. Slowly, I returned my eyes dun sa sobrang gwapong nilalang who caught almost everyone's attention. Zeo Alcante? Siya si ZEO Alcante?! Huh. Now I know why pinagkakabaliwan siya nung mga kaibigan ko sa school. Wala akong idea sa itsura niya kasi hindi naman ako nanunuod ng UAAP. Mi hindi nga ako lumalabas ng kwarto ko e. Puro books and movies and tv series lang inaatupag ko. Pag hindi yon ang ginagawa ko, nasa labas ako with friends. Drive-drive lang sa Tagaytay, minsan nagba-bar na rin dun. Hindi ko naman siya ginu-google kasi hindi ako interasadong malaman itsura niya. Pero I've heard of his name many times before. Medyo sikat siya sa mga college students across Luzon. Magaling daw mag-basketball, tapos star player pa ng De La Soledad University. Long story short, madaming nagkakagusto sa kanya. And I refuse to be one of them. Ayoko nga, sayang lang panahon ko sa mga unreachable na tulad niya. No, thanks. Rule #1: Define his status. There are two kinds of guys, one is unreachable (out of your league) and the other is reachable (kaya pang pantayan kahit papaano). Alamin mo kung nasaang category yung gusto mong guy. Kapag nasa unreachable siya, stop fussing over him. Kalimutan mo na. Hanggang pangarap nalang 'yan, girl. Pero kapag nasa reachable siya, malaki pa ang pagasa mo.

Sinimulan na yung program (thank goodness). Ang simple lang pala. We just had to answer some sort of exam with very strange questions, pang psychological talaga. Mahigit two hours din kaming nagsasagot. Gutom na gutom na 'ko. Buti nalang, tapos na. They told us na they'll email us for the results by the end of the month. Matagal-tagal pa yun, pero ayos lang. May pipiliin daw sila, and those na mapipili nila will continue on with the project for another month. After that, tapos na talaga. 'Di nila binanggit ng diretsahan pero parang mag babayad sila dun sa mga mapipili. Torn ako kasi baka kung anong gawin nila dun sa mga mapipili nila, pero at the same time gusto ko din for the money. Duh. Pera din yun! Kahit na may 15k allowance ako every month, mas masaya kung makakaipon pa 'ko noh. Matatanggap kaya ako? ================= Lana's List (2) Dalawang linggo na ang nakalipas. Kakasimula palang ng August. Parati kong tinitignan yung phone ko. Baka kasi nag-email na. May 3G naman ako, kaya anytime pwede akong makakuha ng emails. Habang naglalakad ako sa corridor ng Liberty, madaming bumabati sakin. Ngumingiti nalang ako kahit 'di ko sila kilala. VP ako e, of course I'm slightly well-known. I went to my locker to put away my books when my phone beeped. 1 email received Nanlaki mata ko. Madali kong binuksan yung lock to see the content of the email. Bumilis ang tibok ng puso ko when I saw that it was from De La Soledad University research team. I quickly read the email and saw... Oh, my God! Holy shiz! Napanganga ko habang tumatalon sa saya sa gitna ng hallway. I don't care kung may makakita sa'kin! Pake ba nila? Napili AKO! WOOHOO!!! "Huy, Lana! Okay ka lang?" I turned around and saw a girl with a shoulder length light brown hair. Agad ko siyang niyakap sa sobrang tuwa. 'Di ako nakapagsalita pa muna, niyakap ko lang siya ng mahigpit. "Ano ba'ng nangyayari sayo, babe?" tanong ni Kylee.

I pulled away and grinned at her. "Napili ako sa mga volunteers sa DLSU!" "HA?" she asked in disbelief. Tinaas niya yung salamin niya, as if to look at me better. "For real?! Yung pinuntahan mo nung nakaraan, pumasa ka?" "Yeah!" I beamed, biting my lip in excitement. "Ayeeeee! Congrats!" Niyakap niya at nagtatatalon. "Thank you!" Oh, my God. Pupunta uli ako sa De La Soledad! YAY! *** "Ilan daw kayong pipiliin?" tanong ni Kylee, still grinning. "Ayeee!" Naglalakad kami ni Kylee papuntang gate. The news wasn't really a big deal to others, lalo na't research naman ng De La Soledad at hindi naman ng Liberty. Kaya ako lang ang talagang excited, tsaka yung ibang studyante. Hindi yung administration. "Tatlo," sagot ko. "Sino kaya yung iba?" she wondered. Oo nga noh. Sino kaya mga kasama ko? Tsaka, ano kayang ipapagawa sa'min? Psychological research naman. So mentally at emotionally yung pagaaralan nila? Hala. Hindi naman siguro ko mababaliw in the process niyan? Sayang naman ikinaganda ko kung mapupunta lang din naman pala sa wala dahil nasira dahil dito. Hmm. 'Di naman siguro. Paranoid lang ako. "Kelan ka pinapapunta?" tanong uli ni Kylee. "Bukas na," sagot ko. "Friday naman, buti nalang wala akong pasok tuwing Friday." "Woo. Samantalang dati, gustong gusto mong magkaron ng klase tuwing Friday kasi ayaw mong mag-uniform."

Totoo yun. Bukod sa uncomfortable yung uniform namin dahil sa masikip at pencil cut na palda, required din kaming mag-heels ng at least 3 inches. 5'7" na nga ako, maghi-heels pa ba 'ko? Kokonti pa lalo mga mas matatangkad sakin na lalaki dito sa school. Ang awkward. Plus, may pagka-fashionista 'ko. I like dressing up. Not necessarily bongga naman. Pero yung simple lang, sabay ang lakas ng dating. Yun gusto ko. Yung mukhang effortless. Kaya gustong gusto ko tuwing Friday at Saturday sa school, nakakaporma ako. "Balitaan mo 'ko ah?" Kylee reminded me. I nodded. "Oo naman. Sana may gwapo 'kong makasama." "Puro ka gwapo," suway niya sa'kin nang tumatawa. "Kahit san ka magpunta, naghahanap ka ng gwapo. 'Di mo naman pinapatulan." My mouth dropped open at what she said. I scoffed in amusement and because she was sort of right. Sort of, kasi may mali pa din siya. "FYI, hindi AKO pinapatulan ng mga gwapo. Mi wala ngang nanliligaw sa'kin e." She burst out laughing, na napalingon ibang tao sa'min. "Natural, walang manliligaw sa'yo! Hanggang tanong lang kasi sila!" Pagkasabi niya non, tumawa uli siya. "Psh. 'Di kaya ganun kadaling sumagot." "Choosy ka kasi." "At least may standards." She shrugged. "Sa bagay." Pero sa totoo lang, wala talagang nanliligaw sa'kin na yung masasabi mong good-looking talaga. Well... merong isa. Si Calvin. Actually, ex-boyfriend ko siya. Varsity soccer player ng Silvestre University, mortal enemy ng De La Soledad. First boyfriend ko, a lot of firsts. Syempre, first heartbreak din. Pero ibang storya naman yun. Storya na ayaw ko nang isipin pa. "Si Cass nga pala?" I suddenly asked, lumilingon sa paligid.

"Ayeee! Kasama si Ryan," kinikilig na sinabi ni Kylee. Grabe talaga 'to kiligin. Minsan nga, nahahawa na ko sa pag 'Ayeee' niya e. Buti nalang napipigilan ko pa. Trademark niya na kasi yung expression na yun e. Natatawa kong isipin. Hahaha! "Ay, nandyan na si papa," sabi ni Kylee, habang pumara ang papa niya sa harap namin. "Text mo ko bukas ah!" I smiled. "Oo naman, pag hindi ako tinamad." Dinilaan ko siya. Nginitian niya 'ko habang sumasakay sa passenger seat ng sasakyan nila. Tumango sa'kin papa niya in greeting. Yumuko ako sa respeto at kinawayan sila paalis. *** Late na naman ako! Parati nalang! Nakakainis! I hurried papuntang Aguinaldo Hall. Dun ulit sa conference room. Andaming timutingin sa'kin pero I didn't care. Tumingin ako sa relo ko pagkadating ko sa escalator. 10:17am Shiz! 17 minutes late! Nakakahiya! Hinakbangan ko na yung ibang steps hanggang sa makarating ako ng 3rd floor. I tried to catch my breath bago pumasok para 'di mukhang haggard masyado. I knocked, pero hindi ata ako narinig. Inayos ko buhok ko at tuluyang pumasok. A cold breeze met me. Seven silang nasa loob. Five yung naka-formal attire sa harapan, dalawa yung nakaupo sa magkabilang side ng table. Nakatutok ang mga mata ko sa limang nakatayo. I smiled sheepishly. "Sorry, I'm late po."

Nginitian naman ako nila ako. Okay, mukhang mababait sila. Friendly. Nawala ng konti ang kaba ko at nakahinga ko ng malalim. "Lana Lopez?" tanong nung nasa pinaka-gitna na mid-thirties na lalaki. He looked like the nice professor that would let you get away with anything. "Opo." "We understand," sabi niya, still smiling warmly at me. "You're three hours away, so thank you for still participating today. Please take your seat at the head of the table." Sinunod ko siya. I tried my best not to make any noise as I took a seat, kaya hindi ko natignan kung sino mga kasama ko. Kahit gusto ko silang tignan, hindi ko rin makikita mga mukha nila dahil tall chairs yung mga umupan dito. Tapos, nakaharap pa sila sa harapan, so hindi ko talaga sila masusulyapan man lang. "As I said earlier, we thank the three of you for participating today and agreeing to this," continued the mid-thirties man nung nakaupo na ako. "I'm Daniel Chavez, but you can just call me 'Danny.' This research is mostly about interaction among people with very different personalities, yet have the same amount of will power and drive within them." Basically, in-explain niya samin na hindi lang daw kami yung tatlong napili niya. There were five groups, each containing three people. One month yung time slot per group. Kami bale yung first. Vi-videohan daw namin sarili namin individually after every 'hang-out' na gagawin namin. Then, ipapasa namin yun sa kanila every week. Tama nga rin pala hula ko. May bayad 'to. They'll give us 20k after the month has ended daw, hindi pa kasama yung expenses na ilalagay nila sa personal bank accounts namin for the said 'hang-outs' para covered na raw yung mga lakad namin. They based our groups on our answers dun sa exam. Dun palang daw, makikita na yung ugali at kung anu-anong psychological shiz na meron kami. And from that, nakita nila na kaming tatlo ang perfect fit for one another. We were all very different from one another daw, pero parepareha kaming may leadership chuchu kaya we all have strong personalities. Either we could clash and this could end badly, or we could be long time friends daw. "This project requires the three of you to spend time with each other every week for a month. So I advise you to familiarize yourselves with one another." At that, the chairs finally turned to face the table. And I saw the people I was going to spend time with for a month.

No. Effing. Way. Abot sahig ata ang nganga ko sa sobrang gulat. I even felt like my eyes were about to pop out from it sockets sa sobrang... Oh, my God! Holy shiz talaga! Yung chinito na nakabangga ko two weeks ago! Yung... Yung may pagkamasungit (pero cute pa din)! Nandito siya! I'm gonna be friends with him! FOR A MONTH! Pero wait, paalis na siya nung parating palang ako nun ah. Paano niya natake yung exam e wrong direction siya? Naituro naman niya sa'kin ng maayos kung san. Ah, baka bumalik din siya kaagad. Madami din namang sobrang late e. Tapos, nandito din si... oh, my... Hindi ko talaga aakalain. Of all the people na pwedeng mapasama sa group of three namin... Bakit andito din siya?! Pero kahit ganun pa man, thank you po, Lord. Thank you po talaga. Ang bait bait niyo po sa'kin kahit medyo may pagka-bitch ako minsan sa ibang tao. "So we have a representative from Liberty University, Miss Lana Lopez," announced Sir Danny. Tinignan ako nung dalawang lalaki sa magkabilang tabi ko. "We also have one from Silvestre University, Mister Oliver Cojuangco." Oh. Oliver name nung chinito. "And of course we have one from De La Soledad University, Mister Zeo Alcante." Yup. Si Zeo Alcante, ang kinababaliwan nila dito sa conference room mismong two weeks ago. Si Zeo, na kahit mga lalaki hinahangaan parin siya. Si Zeo, na binansagang 'Lion King' ng mga schoolmates niya. Get it? Kasi DLSU Lions sila. Tinitigan ni Oliver si Zeo, while si Zeo naman naka-smirk habang binabalik ang tingin ni Oliver. Ako, pinapanuod lang sila nang hindi alam ang gagawin. Hala. Paano na 'to? Mortal enemies yung dalawang kasama ko sa group. How could this possibly work? I glanced at Sir Danny and saw na parang nage-enjoy pa siya sa nakikita niya. Pakana niya siguro 'to? Sumimangot ako. Psh.

"All right, I'll leave you kids to it," said Sir Danny, while he was wearing that meaningful smile like everything was going as planned. Kinuha niya sa'min yung waivers na pinirmahan namin for this, tapos tuluyan na siyang umalis. Nasa pintuan na siya when he stopped at nilingun kami. Nauna na yung mga kasama niya sa escalator. "I almost forgot to tell you that you are not limited to seeing each other only once a week. If you want, you can meet up and get together for as much as you like." Nahuli kong sumimangot si Oliver. "That is, only if you want to." Nginitian kami ni Sir Danny before finally leaving. Several seconds passed, wala pa ding nagsasalita. It began to be awkward, hanggang sa naging sobrang awkward. Walang nagtitinginan sa'min. "So you're three hours away?" asked Zeo. Nagulat ako na siya yung unang nangsalita. He was the one who broke the ice. Lumingon din sa'kin si Oliver, as if waiting for my answer. Rule #2: Keep your cool. 'Wag kang masyadong pahalata na naapektuhan ka or nasasabik ka, kahit na sobra sobra na. Hindi porke't madaming nagpapaka-gaga sa kanya means okay na yun. No! Don't be like that. Be different. Not necessarily tarayan. Just treat him like he's an ordinary person. Be friendly, but don't overdo it. Cool ka lang. Tao lang siya. I nodded casually. "From Tagaytay pa 'ko." Sumipol siya. "Whoa. Ang layo. No wonder you were late." "Malapit-lapit na din, actually," sabi ko. "Ang problema, yung traffic." "Not if alam mo how to avoid it." He winked, while he grinned. Lumabas yung dimples niya. Napatitig ako without meaning to. I blinked, but quickly composed myself. "May kotse ka siguro kaya ganun," irap ko. "Meron nga," diretsong sagot ni Zeo.

Yabaaaaang. "I'm gonna go," biglang sinabi ni Oliver, patayo sa upuan niya. Zeo and I stared at him. Sungit niya ah. Yung isa mayabang, heto naman masungit. Ano ako, mataray? Parang 'di naman. "Took you long enough," muttered Zeo, habang sumandal sa tall chair. "You wanna say something, Alcante?" dared Oliver, pero bored yung boses niya kahit parang hamon yung sinabi niya. Zeo sneered. "This isn't your territory, Cojuangco. Tama lang na you're leaving already. It's good that you know your place." Grabe. Ganyan ba talaga yung tension between De La Soledad and Silvestre? Over naman. Kahit yung mga studyante, hindi pwedeng maging friends dahil sa what school honor? Harsh... and unreasonable. Akala ko magagalit na si Oliver sa sinabi ni Zeo, but no. Hindi na bored ang expression ng face niya. Seryoso na siya, pero hindi pa rin siya mukhang galit. "As always, you Soledarians prove how much of a talker you are," replied Oliver simply. Tinalikuran na niya kami. At habang naglalakad siya palayo, dinagdagan niya ng, "Ikaw maghahatid diyan." Nanlaki mata ko sa sinabi niya. Nagkatinginan kaagad kami ni Zeo. Ganun din expression niya sa mukha niya: gulat at 'di makapaniwala. Parang ayaw pa niya. Ako, hindi ako makapaniwalang tinukoy ako ni Oliver na 'diyan.' Hindi man lang 'si Lana' or 'sa kanya.' Hindi e. Talagang 'diyan.' Wow. Bagay na pala ako ngayon. Ang kapal ah. Sarap niyang upakan. I glanced at Zeo and saw that he was looking at me warily. Hindi ko mapigilan sarili ko. I rolled my eyes at him. "Hindi mo na ako kailangang ihatid," nilinaw ko sa kanya. Mukhang ayaw niya talaga 'kong ihatid. Hindi ko din naman siya pinipilit noh. Ayos lang sa'kin. "Marunong akong mag-commute." I grabbed my bag and got up to leave. *stomach growls*

Napahinto ako. Na-feel kong napatingin sa'kin si Zeo. Pumikit ako at kinagat ko ang labi ko. Ayoko siyang tignan. Nakakahiya. Kailangan ba talagang kumulo ang tiyan ko sa gitna ng katahimikan? Shiz naman. "You're hungry?" asked Zeo. Ay, hindeee! Hindi ako gutom, Zeo. Kahit na obvious at rinig ang kulo ng tiyan ko, hindi ako gutom. Guni-guni mo lang yun. "You think?" I replied, with a raised eyebrow. Ayan, 'di ko na mapigilan sarili ko sa pagtataray. Kapag gutom talaga ang isang tao, ang hirap control-in ng mood. He chuckled. "Easy ka lang. Tara, kain ka muna bago ka umuwi." Tumayo na siya agad kaya napasunod nalang ako. Wala nang time para iprocess yung pagkagulat ko sa sudden change of mood niya. Parang kanina lang, inaaway niya si Oliver. Ngayon, friendly siya bigla sa'kin. Tsaka, gutom na gutom na rin ako e. Hindi na 'ko makatanggi. Hala. Magkano kaya pagkain dito school nila? Buti nalang nagdala 'ko ng extra money. Nung nakababa na kami sa escalator, tsaka lang siya nagsalita ulit. Napatigil ako kasi bigla siyang humarap sa'kin. Medyo nagulat din ako, na-caught off guard ng konti sa sobrang gwapo niya. Mas matindi pala kapag sa malapitan. May mga gwapong kinaiinisan ko kasi parang mas maganda pa siya sa'kin, ayoko ng ganun. At hindi ganun si Zeo. Siya yung tipong gwapo na makisig. Alam mong lalaki. Lalaking lalaki. Rugged, kumbaga. To be honest, na-starstruck ako. Hindi pa 'ko nasa-starstruck sa tana ng buhay ko. Oo, gwapo din si Calvin (ugh). Pero iba dating ni Zeo. His dark brown hair was trimmed on its sides, while the top was styled to stick up but not in a spiky kind of way. It was like his hair softly points in every direction. Parang ang lambot kapag hinawakan. Mas defined at smooth yung features niya, lalo na yung jaw-line. Ang tangos pa ng ilong. Shucks, konting freckles ba yun sa may baba ng mata niya? Umabot yung tingin ko sa mata niya. I couldn't help but stare at his eyes. Brown na brown pala ang mga mata niya? Wow. Ang ganda! Halfsometing siguro siya. Lahat ng yun, naisip ko habang tinatanong niya ko kung saan ko gusto kumain. Syempre, while I was studying yung naka close up niyang mukha, naka-poker face ako. Magaling na ko sa ganun. Andami ko nang practice e. Haha! "Saan ba masarap?" tanong ko.

He grinned suggestively, leaned down closer to me, tapos binulong niya sa'kin in a husky voice, "Madaming lugar na masarap." What the?! Napanganga ko, which caused him to laugh out loud. I shook my head and scowled at him. That wasn't funny at all! Kinilabutan kaya ako sa pagkabulong niya sa tainga ko bigla bigla! Tapos ganun pa yung boses niya! Tapos ganun pa itsura niya! Tapos gwapo pa siya! Andaya! "Gutom na talaga 'ko, Zeo," I told him seriously, na parang wala lang yung ginawa niya kahit ka ramdam ko pa rin bilis ng tibok ng puso ko. "Where do you wanna eat nga?" tanong niya, still amused. "Duh. Ikaw kaya taga rito." Tas, split second decision! "Alis na nga 'ko. Sa bus nalang ako kakain. Bye!" Badtrip na talaga 'ko. Gutom na gutom na 'ko tapos ang tagal pa magdecide na parang pinaglalaruan pa 'ko ng mokong na yun? 'Di bale nalang! I could take care of myself. Bakit kasi ako pumayag? Hello? Siya si Zeo Alcante, makakasama mo siya every week for a month. Natural feeling mo, parang ang astig kasi nagkaron ka ng kaibigan na kagaya niya. Tapos, niyaya ka pang mag-lunch. Ikaw naman 'tong pumayag basta basta. The rules, Lana! Remember the RULES!Remember the list you made to prevent getting your heart broken again. The list that guides you to take a step back and let the man chase you. Oo nga pala. Muntik ko nang makalimutan yung list ko ng rules. Tumigil ako sa paglalakad habang inaalala yung listahan, which gave enough time naman for Zeo to catch up with me. But he didn't. He didn't come after me. Geez, Lana. What did you expect? You barely know the guy. Plus, busy siguro yun. Sino ka para habulin niya? Reality check please! I sighed. This isn't healthy. I should draw a line between me and Zeo. Tama, yun ang gagawin ko. I shouldn't get too caught up with that kumag.

Nilabas ko yung phone ko galing sa bulsa at tinawagan ang isa sa mga pinaka-close kong pinsan na si Benjo na nag-aaral dito sa De La Soledad. Sumagot naman siya agad, buti nalang. "San ka?" tanong ko. "Condo. Napatawag ka?" "Nasa school mo ako." "HA? Bakit?" In-explain ko sa kanya. Hindi lahat, syempre. Yung part lang na representative ako ng Liberty para sa research na ginagawa ng De La Soledad. Hindi ko sinabi kung sino mga ka-grupo sa project na 'to. "Uwi na rin ako sa Tagaytay mamaya," banggit niya. "Gusto mo, sabay na tayo?" YES! Alam ko, may kotse siya e. Ligtas! Hahatid niya ko mismo sa bahay, malamang. Ang sarap talaga kapag may mga taong nakapaligid sayo mabait at mahal ka. Bwahaha! "Sige! Payag ako dyan, basta pakainin mo muna ko dahil gutom na gutom na gutom na gutom na gutom na 'ko, Benjo! As in, sobra!" Narinig kong tumawa siya. "Pumunta ka nalang dito, I'll buzz you up." "All right. See you later." "See you." I was smiling as I walked out of De La Soledad. 'Di ko naman kailangan ng bagong mga kaibigan e. Kontento na ako sa mga kaibigan at pinsan ko ngayon. Hindi ko kailangang makisama sa kanila, kasi natural nang lumalabas yun. Hindi ko rin kailangang ipagpilitan sarili ko sa kanila, kasi tanggap na nila ako. Tulad nitong si Benjo. Mukha palang akong gusgusing bata, magkakilala na kami close na kami. Kaya iniisip ko ngayon kung paano magwo-work yung gustong mangyari ni Sir Danny. May kanya-kanya kaming buhay nila Oliver at Zeo. He can't possibly expect us to be undeniably close after this? Or rather, he can't possibly expect us to get out of this unscathed? Kasi for sure, hindi kaming tatlo magtatagal na magkakasama. Our worlds are far too different from one another to get along.

Then again, sabi naman niya na go with the flow lang kami. Edi okay. 'Di ko talaga pipilitin sarili ko sa kanila. Naiinis na naman ako sa sarili ko tuwing naaalala ko yung pagpayag ko sa yaya ni Zeo kumain. Feeling ko talaga ang tanga-tanga ko. Feeling ko talaga napahiya ako ng bongga. Nakakainis. Hinding hindi na yun mauulit. Hindi na ulit ako magpapadala sa kagwapuhan ni Zeo Alcante. Bwisit na kumag yun. Dedicated to ilurvbooks (Kim) because she's Kylee. Haha! Any recommendations na OPM for this chapter? :) Zeo or Oliver? ;) ================= Lana's List (3) Ah! My favorite day of the week: Saturday! Kahit na nasa school ako ngayon, it doesn't matter. Isa lang subject namin tuwing Saturday. Tapos, favorite subject ko pa! Hoorah! 'Di lang yon, nakaporma ko today. Nilubos ko talaga ngayon dahil masyadong naubos self-esteem ko kahapon. Kung dati, gustong gusto kong nagpupunta sa De La Soledad... Ngayon, ayoko na. Na-realize kong overrated yung place. 'Di ako belong dun. Masyadong high maintenance mga tao. Hindi peaceful. Buti pa dito. Kahit may pagka-probinsya, masarap simoy ng hangin. I breathed in and exhaled happily. Ahh. Nakaka-relaaax. Buti nalang hindi ako nagaral dun. Muntik na din ah. Pero mas gusto nila mommy na dito ko sa Tagaytay, kung saan ako nag high school. Since magisa lang akong nakatira sa bahay, si Manang Judith lang ang kasama ko, ayaw nila na sa Manila ako. Madami daw tukso. Where are my parents? They're divorced. Halos buong high school ko inatupag nila ang pagdi-divorce, hindi kasi pwede dito sa Pilipinas. Naayos lang nila dahil si mommy, naging citizen na sa UK. Nasa England na siya ngayon, living with her boyfriend. Si daddy naman nasa Cebu, with a

new family. Gusto pa nga ni daddy na dun ako tumira e. Buti nalang napilit namin ni mommy na 'wag. Besides, I sort of like living alone. It gives me peace. Hindi katulad dati, puro sigawan naririnig ko sa bahay. Pero hunk talaga si Zeo sa personal? biglang tanong si Cass. Tumingin ako sa kanya. Ang ganda talaga nito. Hindi lang nagaayos. Buti nalang nakita ni Ryan yung ganda niya. Ang ganda pa ng buhok, parang silk sa lambot. Pero mukhang mataray. Mas mataray actually siya kaysa sa'kin. I rolled my eyes at her question. Oo. Naguumapaw hotness ng kumag na yun. Ayeeee! tili ni Kylee. Nakakalaglag panty? diretsong tanong ni Cass. Pumikit ako. Oh, my God. Kung alam niyo lang. Pero hindi e, ayaw ko sa kanya. Unreachable siya. Hindi pwede. So I just shrugged. Share naman, pouted Cass. Ang damot mo. May boyfriend ka na, I reminded her. Ang morenong heartthrob ng school na si Ryan ang boyfriend niya. Oha, kaya hindi talaga dapat minamaliit mga kaibigan ko. Malakas din kamandag nila sa lalaki. Hindi naman ako naghahanap ng iba e, sagot ni Cass. Tinatanong ko lang kung totoo lahat ng sinasabi nila kay Zeo. Mayabang siya, Cass. Ikaw naman, Lana, said Kylee. Isang beses palang naman kayo naguusap. Malay mo, diba? Ayeee! Pepektosan ko na talaga si Kylee sa kaka-ayeee niya. Gusto mo lang ata na si Oliver ang pag-usapan e, asar ni Cass. I frowned. Ayoko dun. Tinawag ba naman akong 'diyan'? Kapal ng mukha. Akala mo kung sino.

So ayaw mo sa kanila? Ayoko, mariin kong sinabi. Woo, sabi ni Kylee. Samantalang kahapon, nagwi-wish ka na sana may gwapo kang maka-group. Oh, ayan na. Wish granted. Doble pa. Badtrip, bulong ko. Totoo talaga yung sinasabi nilang, 'Be careful what you wish for. Because you just might get it, and more.' Pwede ba? I said. Ang ganda ganda ng araw oh. 'Wag naman nating sirain dahil sa dalawang ewan na yun. Taraaay. Bitch-mode Lana is on. Hindi ko sila pinansin. Pumikit nalang ako. A few minutes siguro ang lumipas nang may dumaang dalawang babae. Ang gwapo. Sino kaya yun? Mukhang may inaantay e. Baka may girlfriend na. Ay, sayang naman. Ang ganda ng kotse niya noh? Halatang mayaman. Ang swerte naman nung babae. 'Di bale. Magb-break din sila. Dumilat ako. Ang harsh naman nila. Pwede namang mangarap nalang sila ah. Kailangan talagang nega mag-isip? Inggit lang sila dun sa girl e. Mga inggitera. Nang makita nila ako, sabay silang ngumiti. Hi, Lana!

Gusto ko silang irapan. Kaya lang VP ako e, kaya I still had to set a good example. So I smiled na rin kahit ayaw ko. Hi! bati ko sa kanila. Kumaway sila at umalis. Sa wakas. Ang plastik mo, girl. Tumawa si Kylee. Oo nga. Pero kapag kami, damang dama namin ang pagtataray mo. Dapat ganyan ka din kay Zeo at Oliver e, sabi ni Cass. Oo nga, agreed Kylee. Baka kinakaya-kaya ka nila kasi tingin nila hindi ka papatol. Tama sila. Naisip ko na din yan. Thankful ako sa tough high school life ko. Dahil sa mga nang-bully sa'kin noon, natuto akong lumaban at mangbara. Natutunan din nila akong respetuhin simula nung lumaban ako sa kanila. Ngayon, friends na kami. Naglakad kami palabas ng gate dahil tapos na kaming tumambay sa school. Madami nang tao na nakakalat sa gate, uwian na kasi e. As usual, madaming bumabati sa'kin. Binati ko din sila. Hindi ka ba makikipagkita kay Ryan, Cass? tanong ni Kylee. Hindi e. May klase pa kasi siya, malungkot na sinabi ni Cass, pero agad nawala ang bakas ng lungkot sa mukha niya sa pagtingin niya sa malayo. Sinundan namin ni Kylee ang tingin niya. Lumaki ang mga mata ko. Ang ganda ng kotse! Heto siguro yung sinasabi nung dalawang babae kanina. 2011 Dodge Challenger, with blue paint and white stripes sa gitna. Hinding hindi ako magkakamali kasi madalas akong manuod ng street races noong kami pa ni Calvin. Hindi naman racer si Calvin, malakas lang siyang pumusta sa mga ganun. At madalas akong makakita ng ganyang mismong kotse doon. Paminsan-minsan lang siya sumali pero parating nanalo yun sa race. It... It couldn't possibly be the same car, could it? My eyes wandered to the owner of the car. Nakasandal siya sa pintuan sa may passenger side. Lalong lumaki ang mga mata ko.

Oliver?! Nang makita niya ako, he straightened up. He uncrossed his arms and it looked as if he was waiting for me to come over to him. Rule #3: Never assume. Sabihin na niyang manhid ka, pero mas nakakahiya pa rin kung maga-assume ka tapos mali pala. That's the problem with guys. Gusto nilang magets mo agad without saying anything or their part. Unfair, diba? So make him SAY it. Kapag na-frustrate ka na, tanungin mo nalang siya ng pabiro. Kapag di siya umamin, edi hindi. Hindi ko siya nilapitan. Kung ako talaga pinunta niya dito, siya ang lalapit. So patuloy kami sa paglalakad actually, hinihila ko sina Kylee at Cass paalis. I briefly glanced at Oliver and saw him sigh... in exasperation, maybe? Ayeee! tili ni Kylee. Tumitingin siya dito! Oo nga! Pero bakit... Lumingon si Cass sa'kin nang dahan-dahan. Lumaki bigla ang mga mata niya sa pagkakaintindi. Siya si Oliver?! Pumikit ako sa kahihiyan. Damn it, Cass. Pagdilat ko, nakita kong tumaas ang kilay ni Oliver sa'min. Fudge. Narinig niya. Oh, my... Siya si... Ngumiti ng nangaasar na ngiti si Kylee. Alam ko na susunod nito. Oh, my God. Please, no. Ayeeeeeeeeeeeee! Yumuko ako. I covered my face with my hands. Anak ng gulay. Hey. I removed my hands from my face and looked up to see Oliver right in front of me. I realized that he was paler compared to Zeo. Para ngang mas maputi pa sa'kin e. And his eyes were almost black, contrasting with his white skin. His black hair was a bit long, enough for it to be swept to the side. It added more edge to his broody look.

Naka blue shirt siya at naka leather jacket. Mukha na sana siyang bad boy, kaso gentle yung mukha niya e. He still looks good, though. What? tanong ko. Bakit ba siya nandito? I'm here to pick you up for the you-know-what. Pasimple siyang tumingin sa paligid. Napatingin na rin ako. Andaming nanunuod sa'min. Binalik ko ang mga mata ko sa pagtingin sa kanya. Halatang hindi siya komportable sa atensyon. Nahihiya ata 'tong makita na nakikipag-usap sa'kin. No, thank you, sagot ko, suot ang fake smile. Sabihin mo nalang sa'kin ang time and place. Susunod nalang ako kung nasaan kayo. Tinitigan niya ako. Why are you being stubborn? Am I? Oo. Hallelujah! Nag-Tagalog din! Hindi ko naman kasi alam kung saan tayo pupunta. Am I dressed for the occasion ba or should I change? Bigla ka nalang kayang sumipot dito nang walang pasabi. Ang dami mong sinabi, bulong niya sa sarili. Okay na yang suot mo. Tara na. Nakakabanas na 'tong lalaking 'to ah. Makakatikim 'to sa'kin e. Malaking pasalamat niya at maganda kotse niya at cute siya. 'Di mo pa kami pinapakilala, bulong ni Cass sa'kin. Ay, oo nga pala. Oliver, mga kaibigan ko; Cass and Kylee. Sabay tinuro ko sila. Kumaway sila kay Oliver. Cass, Kylee, si Oliver. Tumango si Oliver at ngumiti in a polite way, hindi labas yung ngipin. Sige, una na kami, paalam niya sa mga kaibigan ko. Ayeee! Okay! sabi ni Kylee, todo ngiti.

Ingatan mo yan ah, sabi naman si Cass. What the hell, Cass? Binigyan ko siya ng masamang tingin pero hindi siya natinag. Nginitian niya lang ako. Ang tibay talaga nito. Bye, sabi ko sa kanila. Sinundan ko si Oliver sa sasakyan niya. Nagulat ako nang pinagbuksan niya ako ng pinto. Huh. May manners din naman pala siya. San tayo pupunta? tanong ko nang nakaalis na kami sa Liberty. Tahimik lang siyang nagmamaneho. To be honest, na-impress ako sa taste niya sa music. Nakikinig din pala siya sa Imagine Dragons. MOA, maikling sagot niya. Ah, malapit-lapit lang yun. One hour and a half away lang yun if we're gonna take Cavitex, at kung mabilis siyang mag-drive. Kaso, alam ba niya yung shortcut na yun? San ka dumaan papuntang Liberty? Cavitex, then Amadeo. I was slightly confused. Pano mo nalaman daan na yun, e hindi ka naman taga dito? GPS. Grabe. Ang tipid niyang sumagot. Mukhang hindi naman siya bored, hindi rin galit. Sadyang tahimik lang talaga. Mababaliw ako pag ganto kaibigan ko. Hinayaan ko na siyang mag-drive. Nakinig nalang ako sa music at sumabay sa mahinang pagkanta ng lyrics. It's where my demons hide, it's where my demons hide... I even drummed my fingers on lap, going with the beat. Alam mo Imagine Dragons?

Napatingin ako sa kanya sa bigla niyang pagsasalita. Traffic, kaya nakatingin siya sa'kin. Nakatingin siya sa'kin na para bang first time niya 'kong makita. Tumango ako. Oo. Underrated sila noh? Yeah, sabi niya. Akala ko tapos na nang biglang dagdag niya, Ano favorite mong kanta nila? Okay, we're having a normal conversation like normal people who just met. This is a good sign, right? Madami e, mahinang sagot ko, habang nagiisip. Hmm. Mga nangingibabaw yung Radioactive, America, at Demons. Pero gustong gusto ko talaga yung It's Time. Maganda din kasi yung meaning pati yung beat. Oo nga. Maganda yung It's Time. As if sabay drive ganda on cue, biglang tumugtog yung It's Time. Nagkatinginan kami, at kaming tumawa. Umandar na yung sasakyan sa harapan namin kaya nagna uli si Oliver, pero nakangiti pa rin siya. In fairness, ang ng ngiti niya ah. Syempre, dulot ng straight at maputing ngipin. Nung nag-chorus na yung kanta, nahuli ko siyang sumasabay sa lyrics. Walang sounds, pero nagmu-move yung lips niya. Tapos, yung mga daliri niya gumagalaw sa manibela sabay dun sa beat ng music. Ano pang mga pinapakinggan mo? Ayokong sirain yung moment niya, kaso curious talaga ko e. Any genres? Acoustic, RnB, slow rock, classic rock... yung mga chill lang. Tumaas ang kilay ko. Chill ang classic rock? He chuckled. Well, not really. Pero it sounds smooth to me. Ikaw ba? Hmm. Eclectic ako, so anything goes. He nodded. So you probably know YouTube Narnia. I gasped, my eyes widening. Alam mo YouTube Narnina? Oo naman. Napapadpad nalang ako bigla dun.

Napatawa ako. Ako din. Kapag nag-out ka, ang hirap nang makabalik. Hindi mo binu-bookmark? Nope. Wala nang thrill kapag may susi ka papunta dun. Hindi siya sumagot. Patuloy lang siya sa drive. Napatingin ako kung nasaan na kami. Malapit na kami sa toll gate sa papasok ng Cavitex. Naalala ko yung Largo Avenue, kung san parating may street racing. At naalala ko 'tong sasakyan niya. Madalas ka ba sa Largo Ave? I asked. Medyo. Sa gabi? Tumingin siya sa'kin, nakapila na kami sa toll gate. Umandar yung sasakyan sa harapan namin. Inalis niya ang tingin niya sa'kin at inandar ang sasakyan. Nung nakalagpas na kami sa toll gate, tsaka lang siya nagsalita ulit. Double O Seven? Holy shiz. Siya nga. Heto nga yung sasakyang nakikita ko dun. Oh, my God. Nasa loob ako ng sasakyan... Napatingin ako sa loob ng kotse niya. Ang linis. Hindi mo aakalain na may pagka-legendary nito sa street racing. Double O Seven, I confirmed. After hearing that, he nodded in understanding. 'Double O Seven' yung code word para sa street racing sa Largo Avenue. Illegal pa rin naman kasi yun, kaya may nagimbento ng word para kapag pinaguusapan medyo safe. Ang cool, I couldn't help but say. Ikaw si Blue Blur? He smiled. 'Di ba si Sonic The Hedgehog yun? Psh. You know what I mean.

Yeah, I do, inamin niya. And I gotta be honest, I didn't peg you as someone na nanunuod ng Double O Seven. I bit my lip. Sasabihin ko ba? Oh, well. Wala namang mawawala sa'kin pag sinabi ko. Hindi na naman big deal yun. Yung ex-boyfriend ko, dinadala ko dun nung kami pa dati, I admitted. Plus, I'm a huge fan of the Fast and Furious series. Kaya ayos lang sa'kin. Ang astig nga e. Hindi naman ako parating sumasali ah, sabi niya. Kahit na, kilala ka pa din dun. Hindi siya nagsalita. Tinignan ko siya. Parang may pinagiisipan. Nilipat ko tingin ko sa bintana. Pinanuod kong lumagpas kami kung saan saan. Hanggang sa nasa may Coastal Mall na kami. Ang traffic talaga dito. Lalo na't ginawa nang terminal ito. Habang nagiintay kami sa greenlight, nagsalita siya. May Double O Seven mamayang gabi, pupunta 'ko. I waited for him to continue. Gusto mo'ng sumama? Napalingon ako sa kanya. Seryoso ba siya? At nakita kong seryoso nga siya. Hala. Papayag ba ako? I barely know him. Then again, hindi ba ito yung whole point ng ginagawa namin? Getting to know each other and whatnot? Uh, sure, I shrugged. Wala naman akong gagawin mamayang gabi e. Itetext ko nalang si Manang Judith na huwag akong antayin sa paguwi ko. Buti nalang nakaporma ako ngayon. Pwede na 'to hanggang mamaya. Wait, sigurado ka bang isasama mo 'ko? Yeah, why not? O Okay.

Ayaw mo ba? Bigla ko lang kasi naisip na baka nandun si Calvin. Parati pa naman yun nandun sa mga ganun. Ayokong makita pagmumukha niya, sa totoo lang. Pero kasama ko naman si Oliver e. Wala naman sigurong mangyayaring masama. Pumayag na nga ako, diba? pabiro kong sinabi. Ngumiti lang siya. Nag-greenlight na sa wakas, at umandar na din ang sasakyan. In no time, nasa MOA na kami. He parked the car and we walked together close to the bay side. Sinundan ko lang siya, tinitignan kung san kami pupunta. Dedicated to seeyara (C) because she's Cass. Haha. Now, Zeo or Oliver? :) ================= Lana's List (4) Nagugutom na 'ko. Sana kumain na kami. Nagdiwang ang tiyan ko nang makitang papasok kami sa Charmuel's Cuisine. Wow. Hindi ba pang mayayaman lang 'tong restaurant na 'to? International ang franchise nila, sa pagkakalam ko. Atsaka, nagpupunta lang kami dito kapag may occasion. Like nung high school graduation ko, dito kami kumain kinagabihan nun. Wow. So para kina Oliver, pang-dinner lang itong restaurant na ito? Anong tawag nila sa Jollibee at McDo? Pumasok kami at nakita kong mala fine dining ang peg dito. Nakalimutan ko na din kasi. Pero wala namang dress code, so hindi full on fine dining. Buti nalang. Wala kasi ako sa mood na mag paka prim and proper ngayon. May kumaway sa'min sa may bandang bintana. Umirap ako nang makita kong si Zeo. Naka green letterman jacket siya over a white shirt, with the sleeves pulled up by the elbows. Ang cool talaga niyang tignan kahit kailan.

Kahit ayaw ko, nagpunta kami papalapit sa kanya. Hindi ako tumitingin sa kanya. I refuse to look at him unless it's necessary. Umupo na kami at nag-order. Three course meal ang in-order ni Zeo, kaya ganun din kami ni Oliver. I inwardly thanked my parents sa allowance ko. Pati na rin ang kakayahan kong magipon ng malaki. Yakang yaka ko mga price dito. Phew! Pagtapos naming um-order, nararamdaman ko mga mata ni Zeo na nakatingin sa'kin. Ba naman, nasa harapan ko siya. Hindi talaga maiiwasan yun. Pero hindi pa rin ako tumutingin sa kanya. Medyo nahihiya pa 'ko sa walk out ko kahapon na hindi naman niya sinundan. "Ang tagal niyo," commented Zeo. "San ba kayo galing, sa bundok?" Natatawa niyang sinabi. "Or sa gubat, with that look?" Nakooo. Pasalamat ka ayaw kitang kausapin, kundi mumurahin talaga kita. For your information, madami akong napalingon sa school sa simpleng porma kong plain black fitted top, skinny jeans, and black combat boots. I kept my long dark hair loose and curly. Konting silver accessories here and there and voila! Head turner na. Kaya 'wag mong masabi-sabi sa akin na mala-gubat ang porma ko. "Oh, bakit hindi ka makatingin sa'kin?" tanong ni Zeo sa'kin nang tumingin ako sa labas, anywhere but his unf5\air good looks. "Don't tell me, na in love ka sa'kin ah? Ang easy mo naman." Hindi ko na talaga mapigilan. Tumingin ako sa kanya, pulling on my wellknown poker face. Makakatikim itong kumag na 'to sa akin kapag pinagtuloy niya yung insulto niya. Sarap upakan e. "Wala ka nang maisip na sabihin to get my attention kung hindi yan?" I said. "Ang desperate mo naman," I added in a patronizing tone. I heard Oliver chuckle quietly at what I said. Napalingon si Zeo sa kanya, at binalik uli at tingin sa'kin. Zeo smirked. "I got you to talk, didn't I?" mayabang niyang sinabi. Grr. Antipatiko. Mokong. Kumag. Lahat na! Pero kahit na sobrang badtrip ko sa kanya, hindi ko maiwasang i-admire yung kagwapuhan niya, yung jaw-line niya. Kaya mas lalo akong naiinis. Sa sarili ko, even more so. Bakit ba kasi ang haba ng eyelashes niya? Bakit ba kasi ng napapatitig ako sa lips niya? Bakit ba kasi ang gwapo gwapo niya? Napaka unfair talaga.

"And why do you want me to talk so bad?" I asked him, with a raised eyebrow. Dumating na yung appetizers kaya hindi siya naka sagot pa muna. Kinuha niya yung baso ng juice sa harapan niya at uminom. He took his time, too. Nung tapos na siya, tsaka lang siya nagsalita. "Because you amuse me," he said simply. Grabe. Entertainment na pala ako sa kanya ngayon? Wala bang TV sa kanila, or internet man lang? Pumunta kaya siya sa comedy bar. O, ayun. Puno yun ng amusement. Asar ah. "Can we focus on more important matters?" asked Oliver. Tumingin kami parehas ni Zeo kay Oliver. He's right. We have to focus. Kailangan naming pagusapan itong sort of project namin for this month. We have to work around everyone's schedule. Tapos, yung issue pa na ang layo ko sa kanila. "Fine," said Zeo, grabbing the napkin and spreading it on his lap. After grabbing his spoon, nagsalita siya ulit, "So pano, every Saturday tayo magmi-meet?" I shrugged, while I placed the napkin on my lap. Ayokong magsalita na payag ako, kahit na payag naman talaga ako. Ayoko lang mag-agree sa kanya. Tapos. "Sounds good," nodded Oliver, after niyang lunukin yung sinubo niyang cream soup. Tinignan niya kami. "Whole day Saturday?" "Ah, may morning class ako," I mentioned, biting my lip. "I have basketball practice every Saturday morning," dagdag ni Zeo. Oliver considered it. "Start tayo ng hapon, then." "Kailangan bang whole day?" tanong ni Zeo. "Dude, hapon na nga tayo mags-start e." "Hanggang gabi yun, diba?" "Yeah."

"Tapos kailangan pa natin siyang ihatid?" Napatingin silang dalawa sa'kin. Habang naguusap sila kanina, kumakain lang ako nang kumakain. At dahil diyan, linunok ko muna yung kakasubo ko lang na cream soup. "Kaya kong magisa," I assured them. Mukhang hindi sila naniniwala sa'kin from their expressions. I rolled my eyes. "I can crash sa isa sa mga kakilala ko in the city." Nagbago yung facial expression ni Zeo. From his look, parang sinasabi niyang he knew my secret... and he didn't know what to do with it. Ano naman kayang secret yun? "Sure ka?" tanong ni Oliver sa'kin, skeptical pa rin siya. "Oo naman." Actually, hindi. Kasi naalala ko, umuuwi pala si Benjo tuwing Friday sa Tagaytay. So wala siya sa condo niya tuwing Saturday night. May isa pa akong kakilala, pero no way akong makiki-crash sa place ng ex ko. No effing way. "She's lying." Napanganga ako. Of all the people who would say that, si Zeo pa? Sinarado ko agad ang bibig ko at tinignan siya. "You brushed your hair with your fingers," Zeo explained, "to divert your attention while you're lying, diba?" Hmm. Tama siya. Para hindi ako nakatutok sa pagsisinungaling ko, I busied my hands para natural na lumabas ang words at hindi kabado. Kumunot noo ni Oliver. "Nakatingin ako straight in her eyes." "She's a good liar, I'll give her that," impressed na sinabi ni Zeo, giving me a smirk. "Pero not good enough to get past me. I'm a good liar, too."