Número 72 - Novembro de 2016 Órgano de comunicación do S. N. de CCOO POBREZA, PRECARIEDADE, RECORTE DE LIBERDADES, VIOLENCIA MACHISTA Tarefas urxentes para a nova lexislatura
GALICIA SINdICAL Número 72 - novembro de 2016 2 EDITORIAL O 15 de decembro, ás rúas De novo debemos afrontar outra lexislatura do Partido Popular no Goberno do estado e na Xunta de Galicia, aínda que en ambos os casos, Rajoy e Feijóo fixeran méritos abondos para non continuaren, para dar paso a unha alternativa política de progreso e recuperación de dereitos sociais recortados polas políticas de austeridade. Con matices e tras diferentes procesos, Rajoy e Feijóo lograron ser investidos presidentes. As forzas políticas de esquerda ficaron na oposición desde onde poderán acordar iniciativas que freen as políticas regresivas anteriores, como acaba de suceder coa paralización da coñecida como lei wert. Con todo, o desexable sería que eses acordos chegasen antes; axudarían a conformar un goberno de esquerda e evitaríannos acudirmos ás urnas o pasado xuño e un goberno de Rajoy co apoio de C s auténtica marca branca do PP e coa abstención dos socialistas. Situación en Galicia No Congreso hai certa marxe de manobra, xa que Rajoy non conta con maioría absoluta. No Parlamento de Galicia, pola contra, Feijóo revalida maioría absoluta tras sete anos e dúas lexislaturas seguindo o ditado neoliberal nas políticas públicas, o que xerou grandes mobilizacións sociais e mesmo movementos de recomposición e renovación na esquerda do país, que apuntaban na dirección de impedir a maioría dos conservadores. Non se conseguiu, porén, o cambio, esa maioría de esquerda que propiciase un Goberno de progreso na Xunta. Reformular a oposición É desexable que, desde a oposición, as formacións progresistas aproveiten a lexislatura para articularen un proxecto alternativo coparticipado, coñecido e entendible pola cidadanía. De nada serve que parte das forzas da esquerda aumenten a súa representación se o PP mantén a maioría absoluta. Con esta correlación parlamentaria, o PP séntese forte en España e en Galicia; aférrase ao mantra dos postos de traballo creados para manter políticas de recorte que son, din, as que propician eses supostos bos resultados. Aproveitando a situación, somete a debate o sistema público de pensións, obviando voces como as de CCOO, que propón incorporar o financiamento a través dos orzamentos xerais do Estado e que se deixe de baleirar o fondo de reserva das pensións. Doutra banda, Rajoy está a institucionalizar a figura da persoa pobre con traballo; isto, por culpa das pésimas condicións dos novos empregos: precarios, temporais, sen dereitos. Debémosllo ás reformas laborais, que é preciso derrogar con urxencia. Saída social á crise Para mellorar as condicións de vida das persoas e evitar que se reforcen as políticas máis conservadoras, os sindicatos promovemos un calendario de mobilizacións en decembro, con concentracións e manifestacións o día 15 nas sete cidades galegas. A intención é situar o conflito nas empresas e nas rúas, enviando un inequívoco sinal de repulsa ás intencións de degradar aínda máis o emprego ou de manter políticas antisociais en España e en Galicia. A defensa dos nosos dereitos, a esixencia dunha saída social á crise en Galicia e a necesaria aposta pola creación de emprego de calidade desde a viabilidade dos sectores estratéxicos do país son motivos abondo. EDITA: S. N. de CCOO de Galicia / DIRECCIÓN: Juan Martínez / COORDINACIÓN: Gabinete de Comunicación / REVISIÓN: Gabinete de Normalización Lingüística / EQUIPO DE REDACCIÓN: Xesús Castro, Castor Fdez., Silvia Parga, Begoña Méndez, Francisco Carrera, X. Uz, Xan M.ª Castro / COLABORACIÓNS: Mabel Pérez, Adela Poisa, Fernando Lezcano, Ramón Górriz / CONTACTO: galiciasindical@galicia.ccoo.es / PECHE: 30/11/2016
Número 72 - novembro de 2016 GALICIA SINdICAL n 11.º Congreso nacional de CCOO de Galicia Protagonistas do futuro do noso país Francisco Carrera Secretario nacional de Organización de CCOO OSindicato Nacional de Galicia de Comisións Obreiras convoca o seu 11.º Congreso para os días 18 e 19 de maio de 2017. Convocámolo no medio dos efectos devastadores da crise económica e da grave deterioración social. Ademais, en Galicia padecemos varios anos de xestión neoliberal da crise a cargo do PP, os catro últimos, e cun Goberno conservador tamén no estado. A aplicación no noso país das correntes neoliberais dominantes en Europa está a lastrar as posibilidades futuras de recuperación. Polo momento, as consecuencias son catastróficas en Galicia. O altísimo desemprego prexudica sobre todo as mulleres, a mocidade e as persoas paradas de longa duración e maior idade. Soportamos a emigración da nosa mocidade, que empobrece Galicia e nos priva da xeración mellor formada da nosa historia. O paro de longa duración atangue a máis da metade das persoas desempregadas, as cales, por iso mesmo, carecen en gran medida da mínima protección fronte a esa continxencia. O desemprego entre as mulleres baixa o ritmo en relación co masculino e as formas máis precarias de contratación están a prexudicalas especialmente. A sucesivas reformas laborais procuraron debilitar o poder sindical nas empresas, o que, ao cabo, desprazou a repartición da riqueza a favor do capital. Tamén xurdiron fenómenos de pobreza laboral e de precariedade que nos eran descoñecidos. Convocamos este 11.º Congreso ao tempo que impulsamos un amplo debate na organización para continuar servindo os intereses da clase traballadora. A sociedade galega mudou, todas as recesións producen cambios e, malia que os efectos da incipiente recuperación económica aínda non se reflicten na sociedade, o sindicato debe estar preparado para protagonizar canda outros actores sociais o futuro deste país. Cambios Déronse cambios no mundo do traballo, na empresa e na composición do emprego. Incrementouse a presenza de mulleres O sindicato ten que evolucionar para ser unha referencia no eido laboral e a mocidade incorpórase a el en condicións precarias e a idades máis tardías. O papel das multinacionais e as súas consecuencias organizativas están a provocar unha nova forma de traballo máis externalizada. O sindicato ten que evolucionar para ser unha referencia na empresa, nas Administracións públicas e na sociedade. Fortificar as bases O 11.º Congreso ha servir para fortificar as bases deste sindicato defensor dos intereses da clase traballadora, dunha sociedade xusta, dun país en movemento e no exercicio do autogoberno de Galicia. Queremos impulsar ao máximo a participación da nosa afiliación, pero necesitamos tamén a participación do resto de persoas: abrir as portas do sindi- cato a toda a sociedade, liderar unha aposta por Galicia como país capaz de dar resposta e un futuro ao noso pobo. Cómpre unha organización imbricada nas empresas, nos centros de traballo, crecendo en afiliación e consolidando a súa forza nas eleccións sindicais. Necesitamos actualizar a nosa organización e dar resposta ás persoas máis novas, amais de feminizar as estruturas sindicais e a acción sindical. Imos fortalecer a unidade de acción sindical, pero tamén acometeremos unha ambiciosa política de alianzas sociais coas demais forzas sociais. Profunda renovación Temos que saír deste Congreso cunha profunda renovación nas propostas sindicais e sociopolíticas, mais tamén nas estruturas, que han ser máis flexibles e centradas na atención sindical. Tamén, cunha importante remuda xeracional, con máis participación das mulleres e da xuventude. O 11.º Congreso deberá revalidar a aposta do Sindicato Nacional de Galicia de CCOO como sindicato da clase traballadora, nacional galego e sociopolítico, cuxos principais obxectivos son a potenciación do autogoberno do noso país, a recuperación do valor do traballo como elemento determinante dos dereitos de cidadanía; a democratización da economía para evitar que nos privaticen a sociedade e a política; a disputa pola creación de riqueza no centro de traballo e tamén a súa distribución na sociedade a través dun sólido estado do benestar. 3
GALICIA SINdICAL Número 72 - novembro de 2016 4 O diálogo social que defende CCOO Fernando Lezcano Secret. confederal de Organización e Comunicación de CCOO CCOO leva moito tempo defendendo a urxencia de recuperar o poder adquisitivo das pensións Temos Goberno. Non o cualificamos de «novo», pois nin a súa composición nin as súas formulacións políticas deixan de ser continuístas. Un Goberno que, como é coñecido, non conta con maioría parlamentaria, polo que está obrigado a conseguila ante calquera iniciativa que queira promover. Esta situación fixo pensar que desde o Parlamento se poden fraguar maiorías que forcen o Goberno mesmo a actuar en contra do que serían as súas propostas. A imaxe de maior necesidade de diálogo e consenso e do xogo que pode dar o Parlamento creouse por unha razón obxectiva: a pluralidade existente no Congreso, e por outra, digamos, subxectiva: os chamamentos ao diálogo feitos polo propio Rajoy. Deberemos verificar que hai de real e que de operación de imaxe neses chamamentos. Esta necesidade de verificación non se debe a que sexamos desconfiados de noso; débese a que o propio presidente marcou os límites no seu último discurso na sesión de investidura: non reverter as reformas que consideran tiveron un gran éxito e advertir dun marco orzamentario complicado, tendo en conta os 5500 millóns de axuste que esixe Bruxelas. Todo iso, sen esquecer a experiencia de como se comportou o PP no pasado. A disposición ao diálogo tamén deberemos comprobala cos representantes das patronais: temos pendente a revisión salarial para o ano 2017. Desde diversos foros estatais e internacionais, incluídos os empresariais, recoñécese a necesidade de abandonar o camiño de desvalorización salarial para iniciar outro de mellora do poder adquisitivo dos salarios. Teremos ocasión de que o Goberno e as organizacións empresariais demostren a sinceridade das súas declaracións; CCOO, de consún coa UGT, emprazámolos a abriren os respectivos procesos de negociación. No caso do Goberno, estamos dispostos a inaugurar unha nova etapa de diálogo social sobre as cuestións que xa plantamos á calor das sucesivas campañas electorais: salarios, particularmente o incremento do salario mínimo aos 800 euros no inicio da lexislatura; emprego de calidade; restablecer dereitos laborais, como os referidos á negociación colectiva, e dereitos sociais como renda mínima que promovemos en forma de iniciativa lexislativa popular; garantir o poder adquisitivo das pensións e a sustentabilidade do sistema público. Á patronal fixémoslle chegar a proposta de incremento salarial para o próximo ano entre o 1,8 e o 3 % e mesmo lle expuxemos a posibilidade de negociar un acordo con contidos máis amplos e de maior duración. Sexa como for, CCOO non pode esquecer que a disposición ao diálogo e ao acordo non responde á simple vontade duns ou outros: calquera pacto supón cesións, e a necesidade de chegar a un consenso virá dada pola determinada correlación de forzas que se estableza en cada momento. Así, como tentamos facer sempre, ao tempo que promovemos o diálogo sincero e achegamos as nosas reivindicacións e propostas, debemos mobilizar o sindicato e o conxunto de traballadores e traballadoras. Por esta razón, en primeiro lugar articularemos un discurso claro, no que deixemos patente que non imos participar de «negociacións de cartón-pedra», porque nós temos propostas concretas para resolver problemas concretos de persoas concretas. Temos que difundir e facer pedagoxía nos centros de traballo e na sociedade coas nosas alternativas e convocarmos mobilizacións que se estendan no tempo e de crecente intensidade. En democracia, negociar e mobilizar forman parte do mesmo proceso, e o noso empeño por chegar a acordos será o mesmo que poñamos en mobilizar para que iso sexa posible. Desde diversos foros, tamén empresariais, recoñécese a necesidade de abandonar o camiño de desvalorización salarial para iniciar outra de mellora do poder adquisitivo dos salarios
GALICIA SINdICAL Número 72 - novembro de 2016 n Éxito do primeiro mes da campaña #ReclamaciónTemporais Centos de interinos acoden a CCOO Área Pública de CCOO de Galicia Tribunal de Xustiza da Unión Europea (TXUE) declarou ilegal e discriminatoria a indemnización que a lexislación española establece para as traballadoras e traballadores temporais en caso de extinción do seu contrato de traballo ou do seu nomeamento administrativo temporal. Tamén declarou o dereito do persoal interino ou temporal a unha indemnización por extinción ou cesamento que non prevé a nosa lexislación, equivalente á establecida para o despedimento por causas obxectivas, que en España son vinte días por ano, cun límite de doce mensualidades. No caso galego, milleiros de persoas son potenciais beneficiadas por esta sentenza: na sanidade pública, un de cada catro postos de traballo está cuberto de xeito eventual; outro tanto acontece co 12 % do persoal do ensino público e son miles tamén as persoas en idéntica situación no resto da Administración autonómica e na local. En definitiva, todos os contratos e nomeamentos temporais subscritos son susceptibles do dereito a facer esta reclamación. Velaí a razón pola que CCOO puxo en marcha a campaña #ReclamaciónTemporais, coa que o sindicato pon a disposición das persoas interesadas os seus servizos xurídicos e o asesoramento sindical para axudalas a reclamaren os seus dereitos, sexa unha maior indemnización pola extin- O DEFENSA DE EFENS SA XURÍDICA XU URÍDIC CA EN CCOO O - Reclam Reclama ma esta estabilidade abilidade no em emprego mprego - Esixe as inde indemnizacións que mnizacións qu ue che corresponden corr es sponden n Cam Campaña mpaña p de asesoramento as sesoramen nto xurídico o e sindical en a d sentenzas sentenz zas do Tribunal Tribu unal de Xustiza stiza da UE E aplicación das Traballadoras T ra raballadoras aballado oras e tr traballadores traballador raballad dores te temporais, emporais s, das s empresas empresas e privadas privadas e das d Adm ministrac cións Pú úblicas Administracións Públicas Todos os contratos e nomeamentos temporais subscritos son susceptibles do dereito a facer esta reclamación ción do contrato ou nomeamento administrativo temporal, a fixeza do contrato temporal irregular e a condición de indefinido non fixo ou ben unha situación xurídica equivalente cando se trate dunha empregada ou empregado público con contrato ou nomeamento irregular. A campaña iniciouse hai case un mes e xa se achegaron centos de persoas ao sindicato para se informaren sobre os procedementos. Polo de agora, na maior parte dos casos trátase de reclamar indemnizacións maiores ás percibidas no seu momento. Por sectores, o grupo máis numeroso de reclamacións máis de 250 corresponde á sanidade pública; por comarcas, A Coruña e Vigo van á cabeza. Non obstante, están en trámite peticións de case toda Galicia que abranguen practicamente todas as Administracións públicas galegas. A parte da sentenza que afecta á estabilidade no posto fundamentalmente eventuais e interinos das Administracións públicas, na súa pretensión de seren recoñecidos como indefinidos non fixos está a ser tratada con máis coidado e cautela por parte do sindicato: nesta primeira fase da campaña estúdanse e escóllense as demandas que, segundo o criterio dos servizos xurídicos, teñen maior garantía de prosperar. Isto é así porque se trata de evitar posibles desestimacións. 5
GALICIA SINdICAL Número 72 - novembro de 2016 6 Axilizar a renda de inserción social n A Xunta de Galicia pasou de informar da evolución da RISGA cada tres meses a facelo unha vez ao ano. Ademais, o prazo de resolución das peticións está a triplicar o período legal máximo Adela Poisa Secretaria nacional de Política Social de CCOO Comisións Obreiras ten e manifesta unha gran preocupación polo ritmo de implantación da renda de inserción social de Galicia (RISGA). Chégannos queixas do seu mal funcionamento tanto por parte das persoas beneficiarias ou potenciais beneficiarias como por parte de traballadores e traballadoras. Tamén criticamos o escurantismo total por parte da Xunta, que nos traslada a información tarde, mal e a rastro: no período 2004-2009, o sindicato recibiu información trimestral; no ano 2011, pasou a ser semestral e actualmente é anual. Eses datos chegan no verán seguinte ao do ano valorado. A información trimestral permitíanos á Xunta, ao persoal vinculado a esta materia e mais aos axentes sociais detectarmos onde aparecían os problemas e estudar as súas causas e solucións. Na era da tecnoloxía, cando xa todo está informatizado, a ninguén lle entra na cabeza que non se poida dispor case ao momento de datos actualizados. Estas e outras cuestións fannos concluír que a Xunta de Galicia ten moi pouco interese no axeitado funcionamento da lei que regula a RISGA. Inquietantes conclusións E porque nos preocupa, en CCOO facemos un estudo anual sobre a evolución da RISGA. As A Xunta de Galicia ten moi pouco interese no axeitado funcionamento da lei que regula a risga conclusións, polo de agora, son moi inquietantes: n No ano 2015 rexistráronse máis do dobre de novas solicitudes da RISGA que no ano 2008, cando comezou a crise. n Das solicitudes resolvidas en 2015, foron concedidas o 58,99 %, denegadas o 26,64% e arquivadas o 14,37 %. Os motivos destas denegacións son diversos. Moitas persoas que carecen de medios de vida volven vivir cos seus parentes máis próximos, co que fican fóra do limiar económico marcado pola lei, malia que a súa liberdade quede diminuída ou representen unha carga económica para quen axuda. Outra razón é que non se adoita ter en conta os informes das traballadoras e traballadores sociais aínda que a lei recolle esta posibilidade que son os profesionais que coñecen de preto a problemática. n Malia que a lei di claramente que as solicitudes han resolverse nun máximo de dous meses nun mes, no caso de vítimas de violencia machista, os propios datos da Xunta proban que se tarda, de media, 175 días case seis meses! en atender as persoas en situación máis precaria. Como consecuencia, a renda non cumpre a función que se pretendía cando se empezou a traballar nela no diálogo social: servir de apoio non só a aquelas familias que xa entraban na anterior concepción da RISGA, senón tamén ás persoas perfectamente integradas na sociedade que de súpeto quedan sen traballo e, moitas veces, ata sen vivenda, é dicir, persoas, desde ese momento, en exclusión ou en risco de exclusión social. n O perfil da persoa perceptora da RISGA é, maioritariamente, o dunha familia monoparental cunha muller á fronte, de entre 35 e 54 anos, con fillos ou fillas a cargo e residente nunha zona urbana. Con todo, o número de homes perceptores da renda tamén se está a incrementar. Por todo o devandito, instamos a Xunta a que dea unha información actualizada e transparente do alcance e funcionamento da renda de inserción social de Galicia. Queremos que os datos se divulguen, polo menos, cada tres meses. Así mesmo, esiximos que se teñan en conta os informes dos traballadores e traballadoras sociais e se reduza o prazo de tramitación das rendas a, como mínimo, o fixado pola lei. Para atanguer estes obxectivos, cómpre que a Administración conte con suficientes recursos humanos, pois será o único xeito de resolver a tempo as peticións das persoas en situación de maior necesidade. Rexeitamos o escurantismo da Xunta de Galicia
Número 72 - novembro de 2016 GALICIA SINdICAL Liberen os nosos compañeiros! Derroguen o artigo 315.3 Ramón Górriz Secretario confederal de Acción Sindical de CCOO poder discrecional do empresariado e das elites económicas e financeiras. No centro da fotografía superior, Pedro Galeano no acto organizado polas CCOO de Madrid; na imaxe inferior, unha das numerosas mobilizacións convocadas en Vigo a prol do indulto de serafín rodríguez e Carlos rivas Pedro Galeano, traballador no Concello de Coslada e afiliado a CCOO, será xulgado o próximo 23 de novembro (*) por exercer o dereito de folga. A Fiscalía pide tres anos de prisión por participar na folga xeral do 29 de marzo de 2012. Galeano é un dos máis de trescentos sindicalistas imputados en toda España, algúns xa condenados. Tras a queixa interposta por CCOO e UGT, o Comité de Liberdade Sindical da Organización Internacional do Traballo (OIT) dános a razón e constata que o artigo 315.3 do Código penal español e a súa aplicación práctica por parte do ministerio fiscal vulnera os convenios da OIT sobre liberdade sindical e dereito de folga. As sancións penais por actos de folga; as condenas desproporcionadas; a ameaza de prisión; as multas; o tempo de espera ata a data do xuízo, que sofren as familias; as acusacións vertidas por parte das autoridades policiais, o ministerio fiscal e determinados órganos da xurisdición penal, son os instrumentos que o Goberno do PP puxo en marcha para aplicar a reforma laboral de 2012 e restrinxir o dereito de folga e a liberdade sindical. As reformas laborais poñen en cuestión a negociación colectiva e debilitan a acción sindical, ao tempo que incrementan o poder empresarial, a desvalorización do emprego, dos salarios e das condicións de traballo, así como a redución das prestacións sociais e a deterioración do público. En resumo: aumento da desigualdade e da pobreza; profundo retroceso das condicións de vida e de traballo. Criminalización O transvasamento das rendas do traballo ás rendas do capital acompañouse dunha limitación da democracia, de recortes sociais e da criminalización das formas de protesta fronte ás políticas neoliberais: a lei mordaza, a reforma do Código penal e o referido artigo 315.3, a limitación das liberdades, xunto a todo o arsenal xurídico, institucional e mediático, conforman a outra cara das políticas da austeridade. Estas actuacións acompañáronse da ausencia de diálogo social e de negociación colectiva, así como dunha hostilidade antisindical mediante un discurso que fortaleceu o Cómpre un cambio O enfraquecemento do modelo social, o aumento da pobreza e das desigualdades, o retroceso en materia de liberdades e garantías públicas e a crise institucional fan urxente erradicar as políticas que conduciron a esta situación. Neste cambio ha ter un papel clave a presenza activa do sindicalismo de clase. A defensa das condicións de traballo obriga a unha reforma urxente do actual marco penal, que sanciona o exercicio do dereito de folga. Tamén cómpre revisar os criterios de actuación da Fiscalía, así como a práctica xudicial. Ademais, o Goberno debe indultar a todos os sindicalistas compromiso adquirido polos anteriores ministros de Xustiza e todas as forzas políticas no Parlamento deben esixir a derrogación da maquinaria legal que se puxo en marcha para criminalizar as protestas sindicais. Non hai democracia sen dereito de folga. Liberdade e absolución inmediata para Pedro Galeano e todos os compañeiros e compañeiras imputados e procesados. (*) Extracto do artigo publicado no diario Público días antes do xuízo. O texto íntegro pódese ler na seguinte ligazón: http://tiny.cc/gs72gorriz 97
GALICIA SINdICAL Número 63 - setembro de 2015 n Os arrepiantes datos oficiais demostran a necesidade dun grande acordo para protexer as vítimas da violencia Pacto galego contra a violencia de xénero Mabel Pérez Simal Secretaria nacional da Muller de CCOO O 8 CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO protección prevención, e dereitos 2016 25 de novembro é a data en que lembramos a terrible realidade diaria, a que sucede en todas as cidades e vilas galegas, cando en centos de vivendas as mulleres son ameazadas, golpeadas, violadas, maltratadas física e psicoloxicamente... ou asasinadas. Esa mesma realidade sucede nos centros de traballo, onde son acosadas, oprimidas, discriminadas e menosprezadas polo único feito de seren mulleres. O ano pasado foron asasinadas sesenta mulleres en toda España, oito en Galicia, e case corenta no que vai de 2016. Cifras oficiais. É o día de denunciar que na comunidade autónoma galega se denegan catro de cada dez ordes de protección solicitadas: no 2015 rexeitáronse 632 das 1564 presentadas, ás que cómpre engadir outras dez que non se admitiron a trámite. Isto evidencia a indefensión e as dificultades con que se atopan as vítimas da violencia de xénero para accederen á protección a que teñen dereito. É o día de lembrarmos as vítimas de acoso sexual e por razón de sexo, as que non aparecen en ningunha estatística nin son nomeadas, das que nin se fala porque están agochadas e caladas polo medo a perderen o emprego. É o día de denunciar os recortes en políticas de igualdade, que, sumados á falta de compromiso dos gobernos do PP, impiden reducir a violencia estrutural, Día Internacional da Eliminación da Violencia contra as Mulleres agravada por factores como o desemprego das mulleres, a precariedade laboral, a feminización da pobreza, a desprotección social, os retrocesos en educación para a igualdade e a perda de dereitos laborais e sociais. É, tamén, o día para insistirmos nas deficiencias do sistema sanitario na detección e tratamento das situacións de violencia contra as mulleres; e outro tanto no ámbito educativo e dos medios de comunicación, que continúan convivindo co sexismo, malia a educación ser clave para combater a desigualdade estrutural na que asenta a violencia de xénero. Co gallo deste 25 de novembro, reclamamos un Pacto Galego Contra a Violencia de Xénero no que todas e todos gobernos, partidos políticos, sindicatos, organizacións profesionais e empresariais, xudicatura e colectivos feministas establezamos un compromiso imprescindible para a prevención de todas as violencias. Un pacto que recolla medidas para combater e eliminar a violencia contra as mulleres, un compromiso real, con orzamentos e propostas, con datas de cumprimento e avaliación, cun seguimento exhaustivo do que funciona e do que non funciona, e tamén coa esixencia de asunción de responsabilidades ante os incumprimentos. Este pacto debe garantir: n A coordinación institucional e a cooperación xudicial e policial entre todas as administracións públicas e os distintos profesionais implicados. n Unha educación asentada en valores de igualdade entre mulleres e homes, coa implicación de todas as administracións educativas, profesionais e familias. n A atención sanitaria integral, mediante o establecemento de equipos multidisciplinares que teñan como fin a asistencia e prevención da violencia contra as mulleres. n Unha carteira básica de servizos e prestacións sociais para a asistencia integral de mulleres vítimas da violencia de xénero. n A incorporación á negociación colectiva, en todos os convenios e plans de igualdade que se negocien en Galicia, de protocolos de prevención e sanción das condutas de acoso sexual e por razón de sexo. Estas son medidas imprescindibles (e non son as únicas) polas cales CCOO loitará todos os días do ano. NOTA: Na seguinte ligazón pódese acceder á campaña especial de CCOO polo 25 de novembro. Inclúe unha relación de actos: http://tiny.cc/25n16
Número 72 - Novembro de 2016 Órgano de comunicación do Sindicato Nacional de CCOO XOSÉ RAMÓN SANTOMIL MEMORIA OBREIRA MEMORIA OBREIRA MEMORIA OBREIRA Artistas, si; traballadores e traballadoras, tamén Equipo de redacción Oámbito de aplicación deste convenio atangue uns 4500 traballadores e traballadoras a cuarta parte, aproximadamente 1125, son mulleres entre artistas, persoal técnico e de condución de vehículos. Teté Pérez, voceira de CCOO, cualifica de «fito» o asinamento deste convenio, xa que no noso país non hai referentes de negociación colectiva neste ámbito. No estado español tampouco existen convenios colectivos de orquestras de verbena, polo que esta negociación supón un éxito que «ha marcar un antes e un despois nas relacións laborais dos músicos e músicas das orquestras de verbena en toda España». Este primeiro convenio colectivo ratifica a consideración laboral de artistas, técnicos e o resto do persoal como traballadoras e traballadores «normais», isto é, con dereito a unha nómina mensual, cotización á seguridade social polo salario realmente percibido, deducións de IRPF, descansos semanais, vacacións e licenzas retribuídas, pagas extraordinarias, póliza de seguro de accidente laboral ou recoñecementos médicos. No convenio tamén se recolle a consideración dos ensaios, gravacións, actuacións e tempos a disposición da empresa como xornada laboral. Tamén se inclúen axudas económicas para compensar o desgaste dos instrumentos e do vestiario cando non sexan proporcionados pola empresa e unha axuda económica para compensar a participación en sesións matinais ou vermú. Unha loita histórica A loita sindical a prol das condicións laborais do persoal dedicado ao espectáculo remóntase aos anos setenta, co Comisións Obreiras e outras organizacións asinaron este mes de novembro o primeiro convenio colectivo das orquestras de verbena de Galicia. Para CCOO trátase dun feito «histórico» que culmina décadas de traballo sindical para regular e mellorar as condicións laborais deste colectivo profesional. Sindicato Galego da Música (SGM), posteriormente Sindicato Galego do Espectáculo (SGE), integrado en CCOO desde 1983. Para o SGM foron claves Benedicto García Villar, cantautor de Voces Ceibes e sindicalista de CCOO, e Ángel García Seoane 'Gelo' actual alcalde de Oleiros, músico de orquestra naqueles tempos e primeiro secretario xeral do sindicato. Desde CCOO salientan o labor realizado por persoas que estiveron na dirección do SGM, como Pablo Morán, Moncho Varela, Cruz Andrade, Antón Rodríguez ou Xosé Ramón Santomil. O novo convenio ratifica a consideración laboral de artistas, técnicos e resto do persoal do ámbito / Foto: Culturactiva SCG (en Flickr.com) «Os músicos asumen máis o seu papel de artistas que o de traballadores» M. P. P. (*) - O convenio chega despois de décadas de traballo sindical nun sector no que en ocasións, resultaba difícil convocar e mobilizar os seus traballadores e traballadoras. Falamos con Xosé Ramón Santomil, dirixente do SGM nos anos oitenta. Cando comezaches como músico e como sindicalista? Incorporeime ao equipo de dirección do SGM en 1980, xa levaba uns anos afiliado. Daquela tocaba nunha orquestra, que se dedicaba a facer verbenas no verán e a actuar en salas de festas durante o inverno. Cales eran os principais problemas que tiñades? Daquela había outro tipo de problemas, algúns que hoxe en día xa non se dan. Pero pode que a situación sexa mesmo peor agora. Nos anos oitenta non había unha empresa propiamente dita que contratase os músicos, senón que os músicos xuntabámonos e contratabamos directamente as actuacións, coas comisións de festas e as salas. Funcionabamos como unha cooperativa, aínda que informal. En que centrabades a loita sindical naqueles anos? Ata 1985 había unha grande indefinición nas relacións laborais. Ese ano publicouse un real decreto que deixaba claro que os músicos eramos traballadores por conta allea, non autónomos. O SGM, xunto con outros sindicatos, pelexamos para que se aprobase ese decreto, que foi un grande avance. Despois seguimos presionando, sobre todo para manter a contratación directa para evitar intermediarios. (*) Extracto da entrevista de Marcos Pérez Pena a Xosé Ramón Santomil no diario dixital Praza.gal. O texto completo pódese ler en:http://tiny.cc/gs72praza